The road to Aberdeen

Op woensdag 12 september was het zover: het grote Schotland avontuur ging beginnen. Ik werkte al een jaar naar dit moment toe en ineens was het moment daar. Ik zou met mijn ouders de boot van IJmuiden naar Newcastle pakken en vanaf daar zouden we via een grote omweg naar Aberdeen rijden. Om 4 uur moesten we bij de boot zijn in IJmuiden en om half 6 zouden we uitvaren.

Mijn afscheidsfeestje was al in augustus geweest, op zondag had ik een afscheidslunch met mijn opa en oma’s, van mijn dispuut en Melanie had ik op dinsdagavond afscheid genomen en op woensdag was het tijd om afscheid te nemen van Inez, mijn vriendin. Dat was het moment waar ik het meest tegen op had gekeken. Ik ben niet zo’n held in afscheid nemen namelijk. In tranen namen we afscheid waarna het echt tijd was om te gaan. De boot zou immers niet wachten.

We kwamen ruim op tijd aan in IJmuiden. De boot, Princess Seaways, lag al aan de kade. Rond half 4 werden we in gescheept. Zodra de auto stond was het tijd op zoek te gaan naar onze hut. We deelden met z’n drietjes een hut. Onze hut bevond zich op de 7e etage van de boot en hadden uitzicht op het water. Snel zette we de spullen neer, trokken we onze jassen aan en liepen we naar het dek. Vanaf het dek keken we naar hoe de laatste vrachtwagens en auto’s ingescheept werden. Er waren opvallend veel vrachtwagens van Pieter Smit.

Vlak voordat we uit zouden varen, zagen we ineens twee bekende personen op de kade staan. Daar stond mijn oma met Annelies, mijn achter tante. Mijn ouders hadden blijkbaar met mijn oma en Annelies geregeld dat zij ons zouden komen uitzwaaien. Mijn lieve oma woont in Zandvoort aan de zee en vanuit haar huis kan ze de boot naar Newcastle zien uitvaren. De afgelopen weken had ze me geregeld gebeld om te zeggen of de boot op tijd was uitgevaren of niet. En nu stond ze op de kade om ons uit te zwaaien. Compleet met een grote rode sjaal in haar handen. Onwijs lief.
Ondertussen werden de trossen los gegooid en was het tijd om te gaan. De boot kwam los van de kade. Langzaam dreven we de haven uit. Ik bleef zwaaien naar mijn oma totdat ze uit het zicht waren verdwenen. Op het moment dat de boot de zee op voer realiseerde ik me dat er nu echt geen weg meer terug was.

De volgende dag kwamen we om 9 uur, lokale tijd, aan in Newcastle. Vanuit daar zouden we door rijden naar Edinburgh waar we zouden overnachten. We maakten een korte tussenstop in Seahouses voor een kop koffie en warme chocolademelk. Zoals de naam al zegt, het plaatste ligt aan de zee en is een typisch vissersdorpje. Daarna reden we door naar Edinburgh. We kwamen daar aan begin van de middag aan. We zette de auto neer bij het hotel om vervolgens de bus richting het centrum te nemen.

Edinburgh is prachtig. Het is een mooie, oude stad die naast erg toeristisch ook erg sfeervol is. Overal zijn kilt- en whiskywinkels. We hebben alleen het centrum van de stad gezien, omdat we maar 1 dag de tijd hadden. Maar ik wil er zeker ooit nog een keer naartoe om er eens uitgebreid rond te dwalen.

De volgende dag gingen we op pad naar de whisky stokerij ‘The Edradour’. Onderweg hebben we de overweldigende en prachtige natuur van Schotland aanschouwd. Tijdens een pitstop heb ik met blote voeten in Loch Venachar gestaan. Dat was ijskoud. Maar ach, je moet alles eens mee gemaakt hebben toch? We hebben geluncht in een dorpje in de buurt van Crianlarich bij een restaurant/winkel genaamd ‘The Loft’. Een erg mooie meubelzaak met een klein restaurant gedeelte erin. In een zonovergoten ruimte hebben we genoten van een paar lekkere sandwiches tot het weer tijd was om door te gaan.

Rond drie uur kwamen we aan bij The Edradour in Pitlochry. As je Edradour vertaald naar het Gaelic dan heet het: “Eadar Dhà Dhobhar”. Dat betekend ‘tussen twee rivieren’. Deze single malt wisky distillerij is de kleinste distillerij van Schotland. De whisky is ambachtelijk werk en wordt hier dus nog steeds met de hand gemaakt, zoals ze dat 150 jaar geleden ook al deden. Doordat ze alles met de hand maken worden er maar 12 vaten per week geproduceerd. Die 12 vaten staat gelijk aan ongeveer 240,000 flessen per jaar. Dat is evenveel als dat een normale stokerij per week produceert.

We kregen een interessante rondleiding van een enthousiaste dame. Eerst kregen we een film te zien over de stokerij en hoe het whisky maken precies gaat. Tijdens de film kregen we 2 verschillende Edradour whisky’s voor geschoteld. Daarna kregen we een rondleiding door de stokerij en opslag plaats zelf. Mocht je ooit in de buurt van Pitlochry zijn, dan is het zeker een aanrader om langs te gaan.

We overnachtte die nacht in Pitlochry in een mooie en unieke B&B. Het was een pand dat eeuwen geleden door een Engelse kolonel was gebouwd voor hem en zijn familie. Nu, eeuwen later, woont er een andere familie en zijn bijna alle kamers omgebouwd tot hotelkamers. Toen wij de volgende ochtend aan het ontbijt gingen, schoven wij aan een lange tafel aan waar al een ander koppel zat. Zodra zij er achter kwamen dat wij Nederlanders waren, begonnen zij ook in het Nederlands te praten. Het bleek een Nederlands koppel te zijn dat hun eigen B&B heeft in de buurt van Glasgow. Na wat langer met elkaar gepraat te hebben bleken zij allebei opgegroeid te zijn in Hilversum. Typisch hoe klein de wereld kan zijn.

Zodra de auto weer gepakt was was het tijd om te gaan. Aberdeen, here we come!